Rozdział 9

W stronę namiotów szłam,

bo prawie na Florka wpadłam.

Boję się, że on coś do mnie czuje,

więc niepewność w mym sercu się maluje.

Szybko od niego uciekam,

Z żadnym ruchem nie zwlekam.

Gdy wróciłam do ogniska,

przyjrzałam się wszystkim z bliska.

Zasnęła nasza "para" i Janek,

Ale z niego głupi pacanek (XD)

Całą trójkę obudziłam,

i do namiotów szybko zagoniłam.

Mimo, że trochę marudzili,

to w sumie jak zwykle byli mili.

Zaczynam ich sobie bardzo cenić,

muszę to wszystko zaraz odmienić.

Nie mogę się przywiązywać do ludzi,

Bo ludziom się wszystko szybko nudzi,

Więc znudzę się i ja,

a po ich stracie będę cierpieć razy dwa.

Zignorowałam te uczucia,

nie chcę wracać do marzeń snucia,

o tym, że znajdę przyjaciela,

do smutku i do wesela.

Bez sensu tak marudzić,

przecież moim łkaniem mogę kogoś obudzić.

Zawinęłam się więc szczelnie w koc,

i tak przespałam całą noc.

Obudzili mnie o brzasku,

narobiłam pełno wrzasku,

z powodu wielkiego pająka,

który w naszym namiocie się zabłąkał.

Gdy w końcu mnie uspokoili,

wszyscy chcieli byśmy do domu wrócili.

Toteż szybko zwinęliśmy namioty,

na jedzenie jakoś nie mieliśmy ochoty.

W końcu ruszyliśmy do domu,

nikt nic nie mówił nikomu,

zapewne dla tego, że to bardzo wczesna pora,

i każdy z nas ledwo co wyszedł ze swojego śpiwora.

Tylko Filip co jakiś czas nam mówił,

Aby nikt naszej paczki w nieszczęściu nie zgubił,

i  nie sypnął gdzie byliśmy podczas rozmowy z rodzicami,

niech lepiej to pozostanie tylko między nami.

Doszliśmy już do naszej wioski,

co rozwiało moje absurdalne troski,

że w tym lesie się zgubimy,

i do domu nie wrócimy.

Nagle usłyszałam jakiś dźwięk w krzakach, 

Myślę sobie "Już po ptakach!

zaraz nas tu ktoś zabije,

wbije coś ostrego w szyję!"

Słychać ten dźwięk już po raz drugi,

był piskliwy i jakby długi.

To przecież miauczenie!

Spojrzałam między drzewa korzenie,

myślałam, że me uszy omamiło zmęczenie,

ale to kotek malutki, prawdziwy!

Tylko jakby ledwo żywy.

Wzięłam maluszka w moje ramiona,

Filip ozwał się: "bez nas to stworzenie skona!

Trzeba go zabrać ze sobą do domu,

tylko powierzyć go nie ma komu..."

Na to ja: "Ja go ze sobą zabiorę,

babcia i tak ma zwierząt sforę,

więc jedno na razie nie zrobi różnicy,

potem przygarnie go ktoś z okolicy"

Tak więc wróciliśmy do domu,

o przygodzie tej nie mówiąc nikomu.

Tylko jak ja wytłumaczę babci,

tego zwierzaka, którego trzymam w łapci?

 ♦♦♦

Ja nie wiem co mnie napadło żeby to tak napisać XD

Ale chciałam tak zrobić, więc zrobiłam XD 

Jestem już prawie jak Mickiewicz, prawda? :D

Jeśli chcecie żebym Wam to napisała "normalnie" to dajcie znać, a napiszę XD 

I teraz w komentarzach ładnie piszemy:

 "CO AUTOR MIAŁ NA MYŚLI?"

Jak już napiszecie co autor miał na myśli to wpadnijcie na

aska Mój ask życia :D

grupę Nasza grupa życia :D

Cieplutko pozdrawiam,

poetka Miśka XD